مسجد جامع ازغد
مسجد جامع ازغد در سال 833 (ه.ق) توسط فرد نیکوکاری به نام خواجه علی ازقدی بنا گردیده است. این بنا که از دیدنی های اطراف مشهد به شمار می رود، در ابتدا بقعه ای بوده که با گذشت زمان به مسجد تبدیل گردیده است. فضای داخلی مسجد با وسعت 144 مترمربع به صورت شبستانی است با دوازده ستون و در پشت دیوار جبهه غربی نیز اتاقی با زیر بنای 72 متر شامل چهار ستون چوبی وجود دارد. این بنا دارای یازده کتیبه در 3نوع چوبی، سنگی و گچی است.
از جمله نفیسترین عنصر تزیینی این مسجد که از مهمترین دیدنی های مشهد است، در چوبی دو لنگه آن است که آراسته به منبتکاری بسیار زیبا با طرحهای اسلیمی به هم پیچیده در چهار قاب جداگانه است. جنس در چوب گردو می باشد و سراسر آن را نقش اسلیمی و کتیبه های حک شده پوشانیده است و بر روی کتیبه ای در بالای در نوشته شده «هذا بقعه الشریف تمت صاحب الخیرات و المبرات خواجه علی ازغدی بسنه اربعه ثلاثین و معه» مضمون این کتیبه به صراحت اشاره به بقعه بودن این بنا دارد که در پایان آن تاریخ 833 آمده است.
از خصوصیات بارز این مسجد می توان به داشتن 2 پاگرد به جای لولا اشاره کرد که با قرار گرفتن درون پاشنه های چهار چوب با چرخش درب باز و بسته می شود. در بخش ورودی مسجد دو درخت کهنسال چنار قرار دارد.
